SPOKEN WORD
BELLY LIBERATION CHOIR
Watch this video to hear me perform the spoken word.
Begrijp je nog waar het ooit voor diende, de buik?
Het vermalen van je eten, het verteren van je emoties, het verzouten van je tranen.
Je buik was ooit een plek, een huis.
Dat huis is nu verlaten en verwaarloosd, we verlieten de schoot en liepen het pad
naar boven om te gaan kamperen in ons hoofd.
Die arena van gedachten verleidde ons tot theoretiseren, opsplitsen, ruzie maken,
waar we trachtten het leven te bevatten.
Het afgietsel van die menseliikheid druipt nog altijd naar beneden want bloed
kruipt waar het niet gaan kan.
Maar hoe kom je thuis?
Dat huis gooiden we namelijk plat; hoe platter de buik, hoe beter. Steeds meer
controle en steeds incompleter.
Daarboven in ons hoofd staren we door de ramen van de ogen over of tussen je
boezem naar beneden, naar de navel.
Druk je borst vooruit, het duurt maar even en je houdt je adem in.
Maar hoe moet je vrouw zijn als je de berg waar de bron van het leven ontspringt,
dient te verbergen? Is het geen tijd om dat idee te verwerpen?
Want ook zonder het dragen van een kind is een buik niet plat.
Druk je borst vooruit, het duurt maar even en je houdt je adem in.
De adem is een slang die jou verbindt met de wereld waar je in leeft, en als die
slang zijn weg alleen maar vindt van neus of mond naar borst en terug vind je geen
rust, krijg je geen lucht.
Die diepe buik is waar de bron zich huist en die de ademhaling graag bezoekt, het
is een mooie ruimte, geloof mij, heb geen angst, je voelt je daar goed.
Het enige om weer thuis te geraken is het noodzakelijke bevrijden van de bron: de
buik was ooit ons huis, de plek waar ons leven begon.
Dat leven werd je gegeven door jouw moeder, met koek en kracht rees ze jou op als dochter,
ontwikkelde jij ontzag voor iets waarvoor wij het niet meer zullen hebben.
Met het naleven van regels die ons in de hoek van te strakke broeken, buikpijn en
corrigerend ondergoed joegen zullen we vandaag beginnen te breken.
De verdrukking van de buik van de vrouw is een moment in de tijd, gelukkig is
morgen al later, dan is het hoofd niet meer verlicht, maar dan is de buik bevrijdt.
KORTE
GEDICHTEN
Het gaat om de plek waar je verkeert,
dat kan verkeren.
Je kunt immers verkeerd verkeren.
Ik voel angst om te verkeren.
Of om dat te verleren.
Als we die plastic soep nou ‘ns omsmelten,
en in halfronde vormpjes gieten.
Dan is de zee bevrijd van zinloos geweld en
voor iedereen gratis plastic tieten.
Ik besloot mezelf in een nieuw vormpje te slaan,
inclusief alter ego en een nieuwe naam.
Maar de menselijke massa is giftig in zijn bestaan.
Comfortabel tegelijk, je ontkomt er niet aan.
Ik wil excelleren, laten zien dat ik het kan.
Dus kom me maar begeren, lieg tegen me,
zolang ik erin trap zal ik me bezeren.
De tijd zou het haar leren,
maar de tijd zei telkens af.
Besloot te kappen met begeren,
sloeg de dicht met een klap.
Nu gedijt zij met gedichten,
geschriften en haar pen.
Noteert zij haar driften,
alsof ik iemand anders was.
Of ben.
SPOKEN WORD
BELLY LIBERATION CHOIR
Watch this video to hear me perform the spoken word.
Begrijp je nog waar het ooit voor diende, de buik?
Het vermalen van je eten, het verteren van je emoties, het verzouten van je tranen.
Je buik was ooit een plek, een huis.
Dat huis is nu verlaten en verwaarloosd, we verlieten de schoot en liepen het pad
naar boven om te gaan kamperen in ons hoofd.
Die arena van gedachten verleidde ons tot theoretiseren, opsplitsen, ruzie maken,
waar we trachtten het leven te bevatten.
Het afgietsel van die menseliikheid druipt nog altijd naar beneden want bloed
kruipt waar het niet gaan kan.
Maar hoe kom je thuis?
Dat huis gooiden we namelijk plat; hoe platter de buik, hoe beter. Steeds meer
controle en steeds incompleter.
Daarboven in ons hoofd staren we door de ramen van de ogen over of tussen je
boezem naar beneden, naar de navel.
Druk je borst vooruit, het duurt maar even en je houdt je adem in.
Maar hoe moet je vrouw zijn als je de berg waar de bron van het leven ontspringt,
dient te verbergen? Is het geen tijd om dat idee te verwerpen?
Want ook zonder het dragen van een kind is een buik niet plat.
Druk je borst vooruit, het duurt maar even en je houdt je adem in.
De adem is een slang die jou verbindt met de wereld waar je in leeft, en als die
slang zijn weg alleen maar vindt van neus of mond naar borst en terug vind je geen
rust, krijg je geen lucht.
Die diepe buik is waar de bron zich huist en die de ademhaling graag bezoekt, het
is een mooie ruimte, geloof mij, heb geen angst, je voelt je daar goed.
Het enige om weer thuis te geraken is het noodzakelijke bevrijden van de bron: de
buik was ooit ons huis, de plek waar ons leven begon.
Dat leven werd je gegeven door jouw moeder, met koek en kracht rees ze jou op als dochter,
ontwikkelde jij ontzag voor iets waarvoor wij het niet meer zullen hebben.
Met het naleven van regels die ons in de hoek van te strakke broeken, buikpijn en
corrigerend ondergoed joegen zullen we vandaag beginnen te breken.
De verdrukking van de buik van de vrouw is een moment in de tijd, gelukkig is
morgen al later, dan is het hoofd niet meer verlicht, maar dan is de buik bevrijdt.
KORTE
GEDICHTEN
Het gaat om de plek waar je verkeert,
dat kan verkeren.
Je kunt immers verkeerd verkeren.
Ik voel angst om te verkeren.
Of om dat te verleren.
Als we die plastic soep nou ‘ns omsmelten,
en in halfronde vormpjes gieten.
Dan is de zee bevrijd van zinloos geweld en
voor iedereen gratis plastic tieten.
Ik besloot mezelf in een nieuw vormpje te slaan,
inclusief alter ego en een nieuwe naam.
Maar de menselijke massa is giftig in zijn bestaan.
Comfortabel tegelijk, je ontkomt er niet aan.
Ik wil excelleren, laten zien dat ik het kan.
Dus kom me maar begeren, lieg tegen me,
zolang ik erin trap zal ik me bezeren.
De tijd zou het haar leren,
maar de tijd zei telkens af.
Besloot te kappen met begeren,
sloeg de dicht met een klap.
Nu gedijt zij met gedichten,
geschriften en haar pen.
Noteert zij haar driften,
alsof ik iemand anders was.
Of ben.